22 oktober 2019
Ik loop naar de kast met een stapel schriften. Een waterig herfstzonnetje doet z’n best tussen dikke regenwolken. Ik las dat de minister toestaat dat er bij gebrek aan leerkrachten, niet-bevoegde mensen voor de klas mogen of dat er online les gegeven mag worden.
Denk terug aan gisterenochtend.
Ze hadden geen zin. Ik ook nog niet echt, trouwens. Het schakelen na zo’n vakantie is altijd lastig. Voor sommige leerlingen duurt het een dag. Soms twee of drie dagen. Voor mij als leerkracht zaak om te laten zien dat ik betrouwbaar en voorspelbaar ben. Ik doe nog steeds hetzelfde als voor de herfstvakantie.
Na die eerste weken zijn we nu van een klas een groep geworden. Een groep die ervoor gaat. Er wordt keihard gewerkt. Aan eigen doelen en met elkaar. Als groep. Tijdens het zelfstandig werken voel je de rust. Ik schuif aan bij een groepje. Help met een som. En ik praat met mijn leerlingen. Hoe is het? Hoe was je vakantie? Stem af op de verschillen. De hele dag door. Individueel. In de groep.
Als leerkracht maak ik verschil.
Leerkracht zijn. Een vak. Een ambacht. Een mooi maar moeilijk vak.
Ik sta nog bij de kast met de stapel schriften. Ik maak me zorgen. Om de kinderen. Het onderwijs. De maatschappij. De toekomst. Om mijn vak. Het mooiste vak van de wereld.
Verschenen in het Algemeen Dagblad– 30 oktober 2019
Verschenen in het Brabants Dagblad – 31 oktober 2019