Bijna 23 jaar leraar. Ik heb ruime ervaring in het regulier onderwijs en het speciaal onderwijs. Ik werkte in de klas en ook buiten de klas. Ik was intern begeleider, een tijd ambulant trajectbegeleider, ik gaf les aan en werkte met (toekomstige) leraren vanuit mijn eigen onderneming. Ik schrijf. Ik spreek. Maar ik was en bén vooral leraar.
Op LinkedIn staat het overigens keurig op een rijtje.
Mijn vak is prachtig. Maar het verhaal over het onderwijs vaak zo negatief. In 2019 besloot ik om mijn kennis, ervaring en mijn positieve onderwijsverhaal ook te verspreiden buiten mijn eigen klaslokaal.
Er ontstond een nieuwe passie: Het besmetten van andere (onderwijs)mensen met mijn kennis, ervaring, lol en liefde voor het mooiste vak van de wereld.
En zo werkte ik parttime als leraar en deelde ik daarnaast mijn kennis, ervaring, lol en liefde voor het vak met de onderwijsklei aan mijn voeten en het krijt aan mijn vingers. Een prachtcombi.
En toch. Dat is lullen vanaf de zijlijn over het vak en dat haalt het niet bij het zelf doen.
Schurende heimwee.
Dat had ik soms. En steeds vaker. Naar een eigen groep. Met een eigen karakter en dynamiek. Naar een eigen klaslokaal. Een werkplaats die precies zo is ingericht dat het mijn onderwijs optimaliseert. Naar schriften waarin ik mijn leerlingen een strikte structuur leer aan te brengen. Naar het bouwen, het proces en de ontwikkeling. Een jaar lang. Met collega’s, kinderen en hun ouders.
Oude liefde roest niet. Nooit.
Dus ben ik nu vier dagen per week leraar van groep 7 op een school onder de rook van mijn prachtige stad ‘s-Hertogenbosch. Ik ben terug. Back on track. Meer dan ooit voel ik hoe fantastisch het vak en hoe mooi het ontwikkelen van je vakmanschap is. Als leraar maak je verschil. Als leraar doe je er toe. En meer dan ooit ben ik bereid dat te delen van anderen. Want dat is harder nodig dan ooit.
Als je je koffie bestelt bij een oud-leerling.
Wat een vak heb ik. Het mooiste vak van de wereld.
Willemijn Sas