26 augustus 2025
Komend schooljaar ga ik aan de slag als onderwijsadviseur. Een logische, volgende stap! Ik merk dat een gevoel van irritatie me bekruipt, naarmate dit soort carrièremoves mijn tijdlijn vullen. De zomervakantie is voorbij en met een nieuw schooljaar dat voor ons ligt, worden de onderwijs-transfers geshowd op de socials.
Ik scrol verder in de stilte van mijn lege klaslokaal. Ik heb heel veel zin om in mijn nieuwe rol mee te mogen denken over onderwijsbeleid en zo impact te maken. Menigeen maakt trots de nieuwe stap in zijn carrière bekend. Ja. Wel buiten de klas, ja… Ik zal ze missen, die kids. Mijn ergernis groeit nog wat, als ik de kirrende felicitaties onder zo’n bericht lees.
Van de school naar de zijlijn.
Wat is het toch dat men dat zo vaak als vanzelfsprekende promotie ziet?
Verveling? Idealisme? Of het verlangen naar meer strepen op de mouw?
En ondertussen groeit het tekort aan goede schoolleiders en leraren gestaag. Net zoals het overschot aan adviseurs en beleidsmakers.
Begrijp me niet verkeerd. Er is heus een handvol sterke denkers en adviseurs nodig die om het onderwijs heen staan. Mensen die aanzetten tot ontwikkeling. Mensen die het reilen en zeilen in een school en in een klas als hun broekzak kennen en een goed, praktisch en wetenschappelijk onderbouwd verhaal vertellen. Het liefst met de onderwijsklei nog aan de poten.
Ik ken ze en ik hang aan hun lippen. Deze mensen delen hun kennis en inspireren me om mijn vakmanschap als leraar te verbeteren, te verdiepen en te verfijnen. Ze zetten me aan het denken, brengen me op nieuwe ideeën en ik vertaal hun verhalen naar mijn klas. Da’s uitdagend, soms ook verdomd lastig en echt prachtig.
Maar de bullshit hoopt zich ook op rondom die onderwijspraktijk.
Overlegtafels, adviseurs, projecten, beleidsmedewerkers, denktanks, begeleiders, stuurgroepen, adviesbureaus, experts, commissies, coaches, beleidsateliers en weet ik wat al niet meer. Het is druk langs de lijn.
In die clubs zitten vaak mensen die losgezongen zijn van de praktijk en er geen barst van snappen. Meer dan eens zijn het mensen die vergeten zijn, of zelfs nooit zelf hebben ondervonden, dat het werk in een school complex en weerbarstig is en aan vele invloeden en factoren onderhevig. Lieden die niet begrijpen dat het in een klas altijd gaat over vakinhoud, didactiek, pedagogiek en klassenmanagement en het machtig mooie maar ingewikkelde samenspel tussen die elementen.
Allerlei stuurlui op de wal die adviseren, denken en praten, heel veel praten, over onderwijs, maar het niet zelf maken.
Ik zucht, stop met doomscrollen en leg mijn telefoon op mijn bureau. Als ik een stapel schriften pak om op te bergen in de kast, valt mijn oog op een briefje dat ik aan het einde van het schooljaar kreeg. Dag juf. Door jou ben ik zo gegroeid. Dankjewel.
De echte impact maak je niet vanuit een kantoor met een flipover en geeltjes. Het werkelijke verschil maak je daar waar het gebeurt. In de klas.
