24 november 2023
‘In de kern van de aarde is het maar liefst 6000 graden.’ Mijn leerling staat als een volleerd onderwijzer bij het themabord. Met de aanwijsstok in de hand vertelt hij samen met zijn klasgenoot over onze aarde aan de klas en de ouders die er zijn voor de inloop. Met trots en enthousiasme neemt hij zijn publiek mee naar het oercontinent Pangea. Hij vertelt over de tektonische platen en de geschiedenis van onze planeet. Je kunt een speld horen vallen, de betrokkenheid is enorm.
Zo’n twee weken geleden schreef ik een stukkie dat opende met de vraag die ik kreeg toen ik aan het einde van mijn lerarenopleiding vertelde dat ik mijn eindstage wilde doen op een mooie school in een achterstandswijk in mijn stad: “Denk jij echt dat je die kinderen wat kan leren?”
Tegen het advies in, ging ik toch. De vraag werd mijn drijfveer. Tot op de dag vandaag kies ik er voor om les te geven op plekken waar kinderen niet altijd die ‘gelijke kansen’ hebben waar zoveel over gesproken wordt in het politieke en publieke debat. Twee weken geleden was mijn verhaal een pleidooi voor steengoed en warm onderwijs vanuit daadwerkelijk hoge verwachtingen en vertrouwen voor al onze kinderen.
Vandaag neem ik je mee naar mijn klas.
Omdat ik zo intens genoot van mijn vak tijdens die inloopmiddag. Ik zag de prachtige ontwikkeling van mijn leerlingen. Ik zag de zekerheid en vastberadenheid waarmee ze hun verhaal vertelden. Ik zag de ouders die met trots luisterden naar wat hun kinderen ze vertelden.
De aanwijsstok gaat van het kaartje van Pangea naar de grote landkaart en wijs vervolgt mijn leerling zijn verhaal: ‘Kijk, het continent Zuid-Amerika past als een puzzel in Afrika omdat ze ooit tegen elkaar aan lagen.’
Ik zie een aantal kinderen zachtjes een en ander nog wat verder verhelderen aan hun eigen vader of moeder. Er wordt gewezen naar het themabord en de kinderen delen met hun ouders wat mijn collega en ik de afgelopen tijd met hen deelden.
“Denk jij echt dat je die kinderen wat kan leren?”
Al 22 jaar neem ik als leraar die vraag met me mee. Altijd diep van binnen, maar veel vaker aan de oppervlakte. Soms als zure oprisping. Veel vaker als een gevoel van trots. Ik heb namelijk het mooiste vak van de wereld.
