2 mei 2020
“Hoe is het voor jou als leerkracht, nu dat de scholen weer open gaan, om aan het werk te gaan?”
De laatste dagen krijg ik met regelmaat deze vraag. Of iets wat daar op lijkt.
Met het open gaan van de scholen, wordt het leven weer wat normaler. Nou ja… normaler? Nee. Het leven is nog lang niet normaal. Kinderen die in cohorten naar school gaan, rekening moeten houden met looproutes. Niet in de buurt mogen komen van hun juf of meester. Voor wie 20 seconden je handen wassen de norm is. Mijn zoon die bang is om oma te besmetten met het virus.
Nee. Het leven is nog lang niet normaal. Ik gun onze kinderen een tijd die zorgelozer is. Onbekommerd. Vrij. Maar het is wat het is. Dit is de realiteit. Dus maken we er het beste van. Met elkaar.
En hoe ik het vind om weer op school aan het werk te gaan? Hoe is het voor de verpleegkundige? En voor de schoonmaker? De politieagent? De kassière bij de supermarkt? En de buschauffeur?
Ik ga op 11 mei weer aan de slag in en met mijn groep 8. Op 1,5 meter afstand zijn we weer dicht bij elkaar. En ga ik mijn best doen om het leven van de kinderen iets normaler te laten zijn. Een mooi gesprek, rekenen, taal, een goeie grap. Gewoon even vrij van zorgen en onbekommerd. Ik ook. En al gaat het volgens protocol, ik ga mijn vak weer uitoefenen. Het mooiste vak van de wereld.