10 februari 2022
Schurende heimwee. Dat heb ik soms. Naar een eigen groep. Met een eigen karakter en dynamiek. Naar een eigen klaslokaal. Een werkplaats die precies zo is ingericht dat het mijn onderwijs optimaliseert. Naar schriften waarin ik mijn leerlingen een strikte structuur leer aan te brengen. Naar het bouwen, het proces en de ontwikkeling. Een jaar lang. Met kinderen en hun ouders.
Nu ga ik zo’n proces aan met onderwijscollega’s. We werken samen en ik mag even meelopen en bijdragen aan hun proces en ontwikkeling. Ik geef les en training, coach, begeleid intervisie en deel de kneepjes van het vak. Ik kom in klassen en zie mooie dingen gebeuren. Ik voer prachtige, eerlijke, kwetsbare en soms lastige gesprekken. Altijd staat de ontwikkeling voorop. Daar geniet ik van. Volop.
En toch is het daar zo nu en dan. Ineens. In een onbewaakt moment. Dat verlangen om weer leerkracht te zijn in een eigen groep.
Ik hoor je denken: maar als je van allebei zo geniet, dan ga je toch weer parttime voor de klas? Dat kan. Heb ik ook gedaan. Ik heb samengewerkt met geweldige collega’s. En toch. Ik vind het delen van een groep verdomd moeilijk. Ik wil er zelf gewoon zijn. De verantwoordelijkheid dragen. Bouwen. Het proces en de ontwikkeling volgen. En dan niet maar enkele dagen. Dat kan ik niet zo goed. Geloof ik.
Dus kies ik er nu voor om collega’s te besmetten met mijn kennis, ervaring, lol en liefde voor het vak. En da’s ook echt fantastisch.
En de heimwee? Die verzacht ik met invalwerk. In het vreemde klaslokaal van een collega. Met een groep kinderen voor wie ik slechts de invaljuf ben. En zo flirt ik dan keer op keer met mijn allergrootste liefde. Het mooiste vak van de wereld.