12 juli 2024
Ondanks de warmte in mijn klaslokaal en het bijna-zomervakantie-sfeertje, zijn mijn leerlingen in alle rust aan het werk. Hier en daar wordt zachtjes overlegd. Zoals zo vaak heb ik mijn bureaustoel voor de klas gerold en daar, omringd door mijn leerlingen, kijk ik mijn klaslokaal rond.
Bijna 2,5 jaar heb ik de meesten in de klas gehad. En in die tijd leerden we, lachten we en huilden we soms ook. We deelden een stukkie van ons leven samen. Als leraar mocht ik even met deze kinderen en hun ouders meelopen. Ik leerde ze lessen, zij leerden mij lessen.
Het was in dit klaslokaal dat ik soms baalde dat ik er de volgende dag niet was. Dat ik een mooie les niet af kon maken of niet terug kon komen op een goed gesprek dat ik had met leerlingen na een ruzie. Ik was er niet omdat ik, als parttimer, mijn klas deelde met mijn meer dan fantastische duo.
Het was in dit klaslokaal dat ik besloot dat ik er zelf weer helemaal wil zijn voor een klas. De verantwoordelijkheid wil dragen. Het verschil wil maken. Het proces en de ontwikkeling volledig wil volgen. Bouwen. En dan niet maar enkele dagen.
Het was in dit klaslokaal dat ik besloot weer meer voor de klas te gaan.
En begrijp me niet verkeerd. De afgelopen 5 jaar heb ik geweldige dingen gedaan naast mijn werk in de klas. Ik begeleidde heel veel (startende) leraren en we voerden de mooiste gesprekken over het vak en het vakmanschap van de leraar. Ik gaf les aan aankomende leraren, sprak op scholen en gaf masterclasses. Ik sprak op de laatste editie van ResearchED.
En toch. Dat is lullen vanaf de zijlijn over het vak en dat haalt het niet bij het zelf doen.
Want dat is het mooiste. Het allermooiste.
#hetmooistevakvandewereld
P.S. Ik blijf spreken en schrijven over al dat prachtigs wat er in mijn klas gebeurt en zo blijf ik mijn kennis, ervaring, lol en liefde voor het vak delen. Alleen wat minder vaak, maar wel met nóg meer onderwijsklei aan de poten!
