24 april 2020
Als ik mijn social media open, struikel ik haast, digitaal dan, over de tips en goedbedoelde adviezen. Wijze raad over hoe ik maandag 11 mei m’n klas kan ontvangen. Hoe ik met de kinderen, mijn groep, kan praten over de afgelopen periode. Hoe ik ze kan begeleiden. Hoe ik van mijn klas weer een groep kan maken. En zo verder.
Ik scroll er door, lees niks echt.
Ik ga namelijk maandagochtend 11 mei gewoon met mijn groep 8 in gesprek. En dan hoor en zie ik wel wat er komt. We maken allemaal iets mee wat we nog nooit meegemaakt hebben. Dat delen we. Ik ga kijken, luisteren, voelen. Naar wat die kids vertellen. Vraag naar wat ze voelen, beleven. Ik geef de ruimte voor het gesprek. Of laat juist even. We zijn een groep en dit doen en delen we samen. Naast leerkracht ben ik ook gewoon mens. Gelukkig maar. Dus ik vertrouw volledig op mijn gevoel, intuïtie en ervaring. Op wat er komt. Komt wel goed. Ik ga mijn vak weer uitoefenen. Het mooiste vak van de wereld.
P.S. Ontdek je nu stiekem een tip? Niet struikelen dan!