5 december 2025
Terwijl ik mijn jas wat verder dichtdoe, de decemberwind is guur, valt mijn blik op een meisje uit groep 1 met een pietenpak dat eigenlijk nog wat te groot is. De jongen uit groep 6 achter haar, wijst haar geduldig aan waar Sinterklaas zo de hoek om zal komen. Wat verderop zie ik een jongen uit groep 4 bij wie het pietenpak nog maar net past. Het meisje uit groep 8 achter hem, heeft haar handen op zijn schouders liggen terwijl ze vrolijk sinterklaasliedjes zingt met haar vriendinnen. Ik hoor een meisje uit mijn eigen groep 7 zeggen tegen haar schoolmaatje uit groep 3 dat ze beter haar jas dicht kan doen want, ‘het is echt koud en je wil niet ziek zijn met pakjesavond.’
Na een week vol onrust en spanning staan we dan eindelijk met de hele school op de parkeerplaats. Nadat we het bekende repertoire gezongen hebben, horen we plotseling een sirene. Enkele ogenblikken later scheurt de brandweerwagen geflankeerd door pieten die uit de wagen hangen, de parkeerplaats op. Sinterklaas stapt uit, doet zijn mijter op en begint aan zijn zegetocht richting de school.
Dan ineens is het daar. Zomaar in dat ene onbewaakte ogenblik. Geraakt. Ik slik.
Zoals altijd overvalt het me toch weer. Getroffen door de saamhorigheid als school, de verbeelding, de groten die zich zo ontfermen over de kleintjes omdat we allemaal weten hoe de magie van 5 december voelt.
‘Zo’n dag is zeker hard werken voor jullie!’ zegt een ouder tegen me, terwijl ik achter de kinderen aan weer naar binnen loop. Ik knik. ‘Klopt! Maar het is vooral hartstikke leuk!’ antwoord ik lachend.
Natuurlijk is de decemberperiode een tijd die wat meer vraagt van leerling en leraar. Daarom hield ik deze weken het programma zo gewoon mogelijk, hield ik vast aan de ritmes en routines en benoemde ik de verwachtingen en kaders glashelder en net wat vaker.
Tijdens het sinterklaasfeest staan de tafels in carré-opstelling, knus maar eenieder toch fijn z’n eigen tafel. De surprises pakken we uit aan de hand van een quiz in kleine groepjes, met stilte en aandacht voor elk gedicht. Een van mijn leerlingen verkoos ik tot De Opruimer. Gewapend met een grote vuilniszak en inclusief een zeer exclusief ritje naar de container, geeft hij met verve en alle plezier invulling aan de belangrijkste taak van de dag. Resultaat? Een blije leerling én een opgeruimd lokaal. Na de pauze lees ik een hele tijd voor terwijl de kinderen zich vol overgave storten op een tekenopdracht geïnspireerd op het schitterende boek Sinterklaas van Charlotte Dematons. Er worden pepernoten uitgedeeld en er was limonade. Maar bovenal is er rust, regelmaat en gezelligheid.
Rust en regelmaat. Als je dat blijft bieden in tijden waar de harten vol verwachting kloppen, dan komt de gezelligheid haast vanzelf. En dan, als er even niemand kijkt, is er als leraar zelfs ruimte en rust om stil te staan bij al dat moois. Wat een vak hè.
