29 januari 2023
‘Mam… de pabo… no way… daar drinken ze Punica… en wat leer ik daar nou?’ Ik lachte het voorstel van mijn moeder om na mijn eindexamen naar de pabo te gaan, honend weg. Taal van een uit de kluiten gewassen puber, ik was 17, om te zeggen wat ik in werkelijkheid voelde. Ik schaamde me kapot om naar de pabo te gaan. Bij mijn leeftijdsgenoten stond de pabo te boek als opleiding voor nerds. Een soort veredelde knip- en plakopleiding. Veel blij gedoe. En bovendien: Je wil toch geen leraar worden? Dus ik ging niet. Om een jaar later, ik had genoeg schijt gekregen aan de rest, toch toe te geven aan mijn gevoel. Mijn ambitie en de leuke groep mensen daar maakten dat ik me met gemak door de opleiding heen knipte en plakte. Ik werd leraar.
Nu, ruim 25 jaar later, zie ik op de socials heel veel voorbijkomen over mijn vak. Ook van de pabo. Zij delen met ons dat ze een kenniskermis hebben georganiseerd. Dat ‘kennis’ belooft veel goeds, denk ik nog hoopvol. Ik swipe en zie mijn toekomstige collega’s (en de leerkrachten van onze kinderen en kleinkinderen) eendjes vissen onder het genot van een suikerspin. Op de foto’s veel kermis en weinig kennis. Ik hoop vurig dat het in werkelijkheid andersom was. Het maakt me ook pissig. Mijn vak is geen kermis. Het vak van leraar is veelomvattend en complex. Het gaat over didactiek, vakinhoud, pedagogiek en klassenmanagement. Waarom wordt dat niet gedeeld? Het Punica-vooroordeel wordt na al die jaren nog steeds bevestigd.
Ik scrol verder en ik kan er niet omheen dat de Nationale Onderwijs Tentoonstelling in Utrecht gehouden wordt. Ik zie overal vrolijke, hossende, goodiebag-scorende leerkrachten. Een bijzonder hoog Punica-gehalte als je het mij vraagt. De commercie tiert welig. Aan het onderwijs wordt verdiend. Als ik de lange lijst van exposanten bekijk, vraag ik me af wie daarvan onlangs nog les heeft gegeven. Wie weet echt hoe het is om voor de klas te staan?
We hebben niet nog meer hypes, innovaties en tech nodig. We hebben leerkrachten nodig die weten wat werkt en doen wat werkt. Leerkrachten die in de veiligheid van een klaslokaal onze kinderen in alle rust goed leren lezen, schrijven, rekenen en zorgen dat zij de wereld om zich heen begrijpen. Leerkrachten die kinderen gedegen voorbereiden op onze complexe maatschappij. Juist nu. We hebben goede leraren nodig met hun poten in de realiteit. Geen Punica-oase.