22 juli 2022
Buiten vallen de mussen van het dak. Binnen is de bloedhitte haast niet te harden en ik ben blij met het tropenrooster vandaag. Ik gluur over het voorleesboek de klas in. De kinderen tekenen, ik lees voor. Je voelt de rust en de sfeer. Terwijl Pluk samen met Dollie de Duif en meneer Pen de Torteltuin probeert te redden, is mijn klas steeds meer een groep geworden. Ongemerkt en toch zo merkbaar. En dat raakt me zo ineens. Kippenvel ondanks de verzengende warmte.
Toen ik in het voorjaar als juf in deze groep kwam en samen met mijn duo de twijfelachtige eer had de 6e en 7e leerkracht (het lerarentekort tiert ook hier welig) van deze groep te zijn, was er best wel wat onrust. Nogal wiedes.
Naast het prachtwerk van heldin Schmidt, lees ik nogal wat onderwijsboeken en andere stukkies die gaan over onderwijs. En iedereen is het er over eens. De kwaliteit van het onderwijs moet omhoog. Op naar betere resultaten. Versterken van de basisvaardigheden. Kennisoverdracht. Effectiever. Hoge verwachtingen. En ja. Daar ben ik het meer dan roerend mee eens.
In Den Haag en door allerlei raden wordt er van alles bedacht en richting het onderwijs gegooid. Vaak door mensen die zelf niet (meer) met hun poten in die onderwijsklei staan.
Echter. Wanneer een groep kinderen zo’n 7 leerkrachten in een schooljaar de revue ziet passeren, wordt het wel heel lastig. De veiligheid van kinderen, groepsdynamieken en het onderwijsproces komen gigantisch onder druk te staan. Onderwijs maken en geven vraagt continuïteit en rust. Pas dan kunnen leerkrachten en kinderen zich gaan ontwikkelen. Dus. We kunnen van alles en nog wat bedenken maar de focus moet naar mijn mening maar op één onderwerp: behoud de leraren die we hebben en zorg voor nieuwe leraren die goed opgeleid én begeleid worden.
Oh. En ik blijf. Ik ga volgend schooljaar lekker met mijn groep (en mijn duo) mee naar groep 5. Op naar rust, continuïteit en ontwikkeling. Genieten van het mooiste vak van de wereld!