20 februari 2020
‘Ik vind het zo spannend, juf. Ik voel het gewoon in m’n buik.’
‘Juf, moet ik dan die kaboutermuts gewoon op de grond leggen?’
‘En als die kleuter nou niet doet wat ik zeg, juf, wat dan?’
‘Als hoeveelste zijn we aan de beurt?’
Mijn groep 8 stuitert het lokaal in bepakt en bezakt met kaboutermutsen en ander verkleedspul. Nodig voor het optreden van vanmiddag.
Grote leerlingen van groep 8 de afgelopen dagen op bezoek in de kleutergroep. Een geweldig optreden wordt voorbereid. Superman en Kabouter Plop. Oefenen. Vragen. Geruststellen. Complimenten geven. Durven. Nog meer oefenen. Dansen. Helpen. Stoere groep 8-ers die kleuters helpen. Positief. Verantwoordelijk. Een voorbeeld. Bij het afscheid high fives.
Terug in de klas geef ik duidelijkheid, maken we afspraken en lachen we samen om de grappige dingen die die kleintjes deden of zeiden. Ze voelen zich groot, zijn belangrijk en doen er toe. Ideeën worden gedropt, problemen getackeld.
Het zaallicht dooft. Grote en kleine superkabouters komen op vanuit de coulissen. En dan staan ze daar. Op dat grote podium. In mooi theaterlicht. De muziek start. Een perfecte show. Lachende gezichten. Glunderende wangen. Trotse ouders. En ik? Ik slik een keer. Wat een vak heb ik. Het mooiste vak van de wereld.