22 december 2022
Het is guur buiten. De regen zwiept tegen de ramen. Mijn leerlingen druppelen één voor één de gang in. Natte jassen aan de kapstok. IJskoude snoeten.
In de klas is het lekker warm en de ochtendschemer zorgt voor precies het goede donker. De lampjes in de kerstboom geven een zacht schijnsel. Net zoals het hysterische rendier aan de andere kant van het lokaal. Het kitscherige haardvuurtje op het digibord maakt het extra warm. Met een verheugde ‘yes!’ omdat de tl-verlichting uit blijft, gaan de kinderen zachtjes aan de slag met hun startopdracht. De ijzige wangen en rode handen warmen langzaam op.
Ik sleep mijn bureaustoel voor de groep. ‘Ga je nu al voorlezen?’ vraagt Rami zachtjes en een beetje verbaasd terwijl hij naar het boek in mijn hand kijkt. Rami is altijd heel stil en ik ben verrast door zijn enthousiasme. ‘Ja, goed idee, toch, zo in het donker?’ Ik geef hem een knipoog en zijn glunderende gezicht raakt me. ‘Ja, heel goed, juf.’ Zijn inmiddels rode wangen, lijken nog net wat roder te kleuren. Ik glimlach en sla het boek open.
Ik lees een schitterend kerstverhaal over een moedig meisje dat op zoek gaat naar haar weggelopen schaap. Soms stop ik even om wat uit te leggen of stel ik een vraag. De kinderen worden helemaal meegenomen door het prachtige avontuur. Er wordt ademloos geluisterd. Als het boek uit is en ik het dichtdoe, blijft het stil. Alsof iedereen even door mijmert. Dan verbreekt Mayson de stilte door te mompelen dat hij het echt het mooiste en kersterigste verhaal ooit vindt. ‘Ja, goed uitgekozen, juf,’ valt Lynn hem bij. Ik kijk mijn groep in en zeg even niks.
Dit. Precies dit. Koesteren. Veel mooier wordt het niet. Wat een vak. Ja juist. Het mooiste vak van de wereld.
Ik las Ze hadden hun schaapjes geteld geschreven door Benny Lindelauf.
