5 november 2019
‘Juf, waarom ga jij staken?’ Ik ben net gestart met de dagopening en val even stil.
Alle berichten over het onderwijs flitsen door mijn hoofd. Het voelt alsof mijn vak gekaapt is door een negatieve beeldvorming. Er ligt een dikke, zware en verstikkende deken over het onderwijs. Zwarte wolken ontnemen ons het zicht op het mooiste vak van de wereld.
Ik geef kinderen inzicht in hun sterke kanten maar ook in dat wat ze nog moeten leren. Ik draag bij aan hun ontwikkeling. Ik reflecteer. De hele dag. Wat kan ik anders doen om te zorgen dat een kind de stap naar ontwikkeling kan zetten? Ik stimuleer mijn groep het beste uit zichzelf te halen. Ik leer ze voor zichzelf te kiezen. Of voor de ander op te komen. Ik maak lol met mijn klas. Voer goede, mooie gesprekken. Soms gesprekken waarvan ik een brok in m’n keel krijg.
Ik kijk. Ik luister. Ik voel.
Ik zie, hoor en voel de hele dag door kleine gouden momentjes. Die twee leerlingen die de ruzie op eigen initiatief oplossen. Dat meisje wat een grap met me durft te maken. De blik van een kind wat een compliment krijgt.
Ik staak voor de toekomst. Voor gelijke kansen. Voor kwalitatief goed onderwijs. Voor voldoende leerkrachten. Voor goede begeleiding van startende leerkrachten. Ik staak opdat de regering het onderwijs waardeert. Waardering in de breedste zin van het woord.
Weg met verstikkende dekens en zwarte luchten.
Leerkrachten, onderwijsmensen, pak regie. Stel prioriteiten. Doe wat moet. Geef een grens aan waar nodig. Ga staan voor je vak en zie (weer) gouden momentjes. Vertel door hoe prachtig ons vak is.
Ik kijk m’n klas in en zeg: ‘Ik ga staken omdat ik het te gek vind om jullie juf te zijn. En omdat ik hoop dat er nog veel meer juffen en meesters komen die hun vak geweldig vinden. Want wat een vak heb ik. Het mooiste vak van de wereld.’
Verschenen in het Brabants Dagblad – 1 februari 2020
