7 maart 2024
Terwijl ik een raampje openzet om een beetje van de warme werksfeer te laten ontsnappen, kijk ik mijn klas in.
Nadat we samen twee teksten hebben gelezen en besproken over Samuel Morse, vergelijken mijn leerlingen nu die teksten, op zoek naar overeenkomsten en verschillen. In de kleine groepjes ontspinnen zich de mooiste gesprekken. Kinderen die het wat lastiger vinden worden mee op sleeptouw genomen door de anderen. De eerste vondsten worden, na rijk beraad, toevertrouwd aan het papier. Ik luister en kijk. Soms dichtbij, soms van een afstandje.
Ineens is het daar. Zomaar in dat ene onbewaakte moment. En zoals altijd overvalt het me toch weer.
Bam. Raak.
Getroffen door de prachtige ontwikkeling van mijn groep. Hoe ze nu praten met elkaar over de kunstenaar die de beroemde code uitvond, terwijl de meesten een paar weken geleden nog van niets wisten. Hoe betrokken en gemotiveerd ze zijn. Hoe ze elkaar helpen en leren van en met elkaar.
Dat hele lerarentekort en tekort aan schoolleiders, ik snap er geen zak van. Dit verschil wil je toch maken? Een mooier vak is er niet.
